Obserwator.
Mamy rzeczywistość, bezwzględną przyrodę i...względności jako wymysły ludzi.
Skąd to się bierze?
Otóż mózg ludzki funkcjonuje, analizuje na zasadzie porównań.
Niemal wszystko dla nas jest względne. Od dzieciństwa uczymy się głównie poprzez porównania.
Względne postrzeganie przyrody wokół nas powoduje, że przenosimy to naturalnie i przyjmujemy jako rzeczywiste również w fizyce, jako fizyczne względności.
Dlatego teoria względności trafiła na naturalną potrzebę i została przyjęta, mimo podstawowych błędów i budzenia wewnętrznych logicznych sprzeczności.
W TW zasadnicze znaczenie nadano obserwatorowi.
Subiektywny obserwator oraz „jego” błędy w interpretacji rzeczywistości, na ponad sto lat nadały specyficzny sens całej nauce. Wiele pokoleń naukowców zostało wprowadzonych w błąd i do dzisiaj w nim tkwi. I to pomimo tego, że wiedziano, iż obserwator jako subiektywny, mylący się i otrzymujący różne wyniki, rozpatruje zdarzenia ze swojego punktu widzenia, a do otrzymanych wyników dopasowuje swoje względne interpretacje.
Obserwacja nie ma wpływu na prawa fizyczne.
Jest to podstawowa sprzeczność dzisiejszej fizyki i nastał czas, aby obserwator „umarł”.
Fizyka bada przyrodę bezwzględną, rzeczywistą i to, co myśli, widzi, czuje, obserwator, jest tylko jego wewnętrznym odczuciem, a niekoniecznie rzeczywistością.
I. Newton zarysował pojęcia absolutnej przestrzeni i czasu. Niestety jego następcy skręcili w stronę względności postrzegania jakby zupełnie nie wiedząc, że ludzkie postrzeganie jest właśnie względne, czyli subiektywnym odbiorem rzeczywistości poprzez swój zestaw odbioru, odczuwania i interpretowania – poprzez swoje zmysły.
Obserwator Fizyka
Ziemia jest płaska... Ziemia planeta w układzie....
Istnieją kolory, barwy... Fale e-m o zakresie długości...
Temperatura jest... Ruch cząstek...
Dźwięki są ... Fale ośrodka, atmosfery...
Zapach... Aromatyczne związki chemiczne...
Szybkość... Prędkość...
Istnieje... Jest...
Światło biegnie w wagonie... Światło ma prędkość w przestrzeni...
To tylko kilka podstawowych przykładów i widać też, że fizyczne spojrzenie w dalszym ciągu nie jest pozbawione względności.
Fizycy, powinni za każdym razem sprawdzać, czy wykryte przez nich związki, mają bezwzględny (obiektywny) charakter, czy nie są pozorne i błędne z powodu przyjęcia takiego lub innego układu odniesienia.
Dlatego fizyka wciąż poszukuje elementarności i odpowiedzi na zapytania:
jest? – nie ma?
Natomiast istniejące spojrzenia obserwatora, powinny jak najszybciej być eliminowane, jako archaiczne i wnoszące pozorność postrzegania oraz chaos pojęciowy.
- Nie ma czegoś takiego, jak bezwzględna czaso-przestrzeń.
- Prędkość światła jest taka sama względem każdego układu.
- Ruch jest względny.
Są to (kolejne) błędne postulaty Einsteina
Układ inercjalny.
Twórca TW nie mógł, nie był w stanie znaleźć pierwotnego, najważniejszego układu odniesienia, wymyślił, że:
"Nie możemy go znaleźć, bo układ taki w ogóle nie istnieje"
Wydaje się, że takiego układu we wszechświecie, nie ma.
Człowiek stopniowo, z oporami, ale rozumie coraz więcej.
Ziemia?
Nie, porusza się ruchem obrotowym wokół własnej osi, obiegowym wokół Słońca.
Może słońce?
Też nie, obiega środek Galaktyki, a ta wykonuje ruch obiegowy wokół środka masy gromady galaktyk. Itd.
Patrząc na każde ciało we wszechświecie widzimy, że nie mamy możliwości przyjęcia go za układ inercjalny. Zawsze też będą siły grawitacji.
Czy istnieje taki prawdziwy układ inercjalny, czy rzeczywiście takiego układu nie ma?
Myślę jednak, że taki układ podstawowy naszego Wszechświata, absolutny, jest.
Układ ten to - przestrzeń.
Wiemy, że wszystko dzieje się w przestrzeni i Ona jest tym jedynym, pierwszym prawdziwym, absolutnym i uniwersalnym układem.
Przestrzeń, nasz Wszechświat, choć zupełnie nie wiemy czym fizycznie jest, co to jest przestrzeń.
Inne układy wewnętrzne, to tylko układy lokalne (lokalna fizyka), nie spełniające pierwszej zasady Newtona, oraz wszelkie układy względne (ludzkie eksperymenty) w których niektóre oddziaływania, postrzegania, efekty - pomijamy.
Nie ma już potrzeby „utrzymywania” psychicznych układów odniesienia, inercjalnych i nieinercjalnych.
Wspominając na początku o postrzeganiu ludzkim, że musimy do czegoś się odnieść, że układ, ten pierwszy, absolutny, powinien być „namacalnym”, potrzebujemy atrybutu, czegokolwiek określającego przestrzeń. Wykorzystanie promieniowania reliktowego jest pierwszą próbą interpretacji bezwzględnej przestrzeni i bezwzględnych obiektów w niej zawartych, poruszających się.
Mamy również coś innego, co określi nam (na razie wstępnie) przestrzeń, układ absolutny.
Tym czymś jest światło.
Światło rozchodzi się w postaci fal w przestrzeni.
Nieprawdą jest, że prędkość światła zależy od prędkości źródła.
Prędkość światła jest niezależna i stała, charakterystyczna dla danego ośrodka (przestrzeni).
Ruch światła, zrozumienie tego ruchu, pozwoli na zrozumienie przestrzeni.
Każdy ruch jest ruchem bezwzględnym.
To, że ludzie widzą ruch względem czegoś, to cecha praktyczna, wykształcona przez miliony lat i nie było dotąd potrzeby, aby ruch widzieć inaczej.
W ten sam sposób postrzegamy Wszechświat, wizje, które obserwujemy to tylko cienie rzeczywistości, cienie tożsame z otaczającym nas światem.
Czas już wyjść z jaskini.
Fizyka względnych - czasów, prędkości, ruchów, obiektów, układów... mija.
Czas na bezwzględność.
Jak wyznaczyć ruch bezwzględny Ziemi, bezwzględność przestrzeni.
Za pomocą żyroskopu optycznego wykorzystującego efekt Sagnaca, dokonujemy jak największej ilości pomiarów w jak najkrótszym czasie, obracając żyroskop w każdym możliwym kierunku i zwrocie.
W momencie każdego pomiaru, żyroskop powinien być nieruchomy w stosunku do Ziemi.
Duża ilość pomiarów pozwoli określić wielkość przesunięć żyroskopu w tych kierunkach i wyznaczyć jego (Ziemi) bezwzględny ruch wobec przestrzeni.
I bezwzględną, absolutną przestrzeń.
