Złożenie dwóch prędkości światła daje w wyniku prędkość światła.
„Logiczne i niesprzeczne”.
Typowe relatywistyczne zadania przykładowe np. (ze strony - fizyka.biz)
Zadanie I
Z pojazdu kosmicznego poruszającego się z prędkością 0,60c względem układu odniesienia znajdującego się w spoczynku wystrzeliwane są cząstki w kierunku ruchu pojazdu, z prędkością równą 0,70c względem pojazdu kosmicznego.
Obliczyć prędkość cząstki względem nieruchomego układu odniesienia:
1) mierzoną w oparciu o mechanikę relatywistyczną,
2) mierzoną w oparciu o mechanikę klasyczną.
Prędkość cząstki względem nieruchomego układu odniesienia mierzona w oparciu o mechanikę relatywistyczną.
Zastosujemy transformację Lorentza, a właściwie jej konsekwencję dla dodawania prędkości...
Przerażająca i porażająca bezmyślność tego i podobnych zadań czy przykładów.
Jeżeli w ten sposób uczy się młode, następne pokolenia studentów...?
Zadanie „rozwiązuje się” natychmiast.
Nie można wystrzelić cząstki z prędkością większą niż c, a więc z prędkością większą niż 0,40c wobec pojazdu kosmicznego
Po prostu, nie można takiej cząstce nadać takiej energii, aby przekroczyła prędkość c w chwili wystrzelenia.
Zadanie II
W kierunku Ziemi leci rakieta z szybkością 0,7 c. W pewnym momencie z rakiety wystrzelono pocisk. Szybkość pocisku względem rakiety wynosi 0,7 c.
Z jaką szybkością pocisk zbliża się do Ziemi?
Do rozwiązania tego zadania trzeba zastosować transformacje relatywistyczne - relatywistyczne dodawanie prędkości.
Podobnie jak poprzednio:
Jakim cudem można wystrzelić pocisk z prędkością większą od c? (0,7+0,7=1,4c)
Po co tworzy się takie zadania, potworki?
Czy „liczy” się tylko matematyka?
Nie obserwuje się w przyrodzie prędkości przenoszenia masy i energii większej niż prędkość światła.
Dla masy, prędkość jest zawsze mniejsza niż prędkość światła w próżni.
Po prostu, nic nie może przekroczyć granicznej prędkości c (banał).
Często podawany przykład przy biografii Einsteina:
(Źródło np: www.naukowy.pl)
Dylatacja czasu - zwolnienie tempa upływu czasu, w układzie poruszającym się względem drugiego układu poruszającego się z mniejszą prędkością.
Einstein odrzucił pojęcie czasu absolutnego, co spowodowało rewolucję w nauce. Poniższy przykład ilustruje, w jak radykalny sposób jego teoria zmieniła nasze pojęcia czasu i przestrzeni. Wyobraźmy sobie statek kosmiczny X, oddalający się od Ziemi z szybkością 100 000 kilometrów na sekundę. Szybkość tę mierzą dwaj obserwatorzy, z których jeden znajduje się na statku kosmicznym, a drugi na Ziemi. Wyniki ich pomiarów są identyczne. Drugi statek kosmiczny Y leci dokładnie w tym samym kierunku co statek X, ale ze znacznie większą szybkością. Mierząc prędkość statku Y, obserwator znajdujący się na Ziemi stwierdza, że statek ten oddala się od niego z szybkością 180 000 kilometrów na sekundę. Obserwator lecący na statku Y otrzymał ten sam wynik. Skoro oba statki poruszają się w tym samym kierunku, to wydaje się, że różnica ich szybkości wynosi 80 000 kilometrów na sekundę i szybszy statek oddala się od wolniejszego z tą właśnie szybkością. Jednak z teorii Einsteina wynika, że jeśli odpowiednie pomiary wykonają obserwatorzy podróżujący na statkach kosmicznych X i Y, to stwierdzą oni zgodnie, że odległość między nimi wzrasta z szybkością 100 000, a nie 80 000 kilometrów na sekundę. Na pozór wydaje się, że wynik ten jest w oczywisty sposób błędny. Wynik ten nie ma nic wspólnego ze szczegółami budowy obu statków ani ich silników. Nie jest również wynikiem błędnej obserwacji czy wady przyrządów pomiarowych. Rzecz nie polega też na jakimś triku. Zgodnie ze szczególną teorią względności rezultat ten (który możemy z łatwością obliczyć ze wzoru Einsteina na składanie prędkości) wynika jedynie z zasadniczej natury czasu i przestrzeni.
(Wiki:) Po odkryciu przez Lorentza dylatacji czasu i skrócenia długości, Einstein zaproponował zmianę mechaniki newtonowskiej. Zmienił definicje energii i pędu, oraz transformację Galileusza zastąpił transformacją Lorentza...
Normalnością logiki względnościowej jest, jak dwie rakiety zbliżają się do siebie z prędkością względną np. 1,6c, a po zastosowaniu wzorów relatywistycznych, rakiety zbliżają się do siebie z prędkością poniżej c.
Pytam się (retorycznie):
Jeżeli dwie rakiety zbliżają się do siebie z szybkością 1,6c (każda ma swoją prędkość 0,8c), to dlaczego zbliżają się do siebie z szybkością poniżej c?
Dylatacji czasu nie ma, ruch jest bezwzględny i obserwacja obserwatora niczego tu (prawa fizyki) nie zmienia.
Transformacja Lorentza jest błędna.
Pisałem o tym w moich poprzednich notkach.
Nie ma C+V = C ponieważ nie można mieć (nadać) prędkości większej niż c.
Jeżeli nasze v jest zbliżone do c i dążą naprzeciw siebie (c + c), to nie oznacza, że jest to prędkość 2c, ponieważ żadne (ani v, ani c) nie przekracza swojej prędkości c.
Szybkość.
Nie ma fizycznej prędkości zbliżania (oddalania) ciał.
Jest fizyczna zmiana położeń (ruch) każdego ciała z osobna.
Zmiany oddaleń jednego ciała od drugiego(prędkość względna), możemy nazwać szybkością.
Człowiek błędnie rejestruje (obserwator) zbliżanie się lub oddalanie ciał, jako prędkość.
To, że mogą zbliżać się do siebie, każde z prędkością v (lub c) i wtedy szybkość ( nie prędkość) takiego zbliżania można wyliczyć jako sumę ich prędkości, co niczego nie zmienia i nie ma potrzeby stosowania (błędnej) „fizyki” relatywistycznej.
Szybkość (nie prędkość) zbliżania się do siebie dwóch promieni światła poruszających się naprzeciw siebie, każde z prędkością c, wynosi 2c.
Każde ciało porusza się ze swoją prędkością (maksymalnie z c).
Prędkość ciała nie zależy od prędkości innego ciała.
Prędkość c w żadnym przypadku nie jest przekraczana.
Informacja jest przenoszona z prędkością maksymalnie c.
Podsumowując:
Nierelatywistyczne, klasyczne dodawanie prędkości ciała jest prawidłowe.
Prędkości dwóch różnych ciał się nie dodają.
Zmiany wzajemnych oddaleń (przybliżeń) ciał – nie są ich prędkościami fizycznymi.
Transformacja Lorentza jest błędna i nadal prawidłową jest Galileusza.
Fizyka relatywistyczna jest błędna.
